პერსონალური მონაცემების დაცვის უფლების შეზღუდვა საჯარო მმართველობის პროცესში

Abstract

პერსონალური მონაცემების დაცვის უფლების, როგორც ადამიანის ძირითადი უფლების, უზრუნველყოფა არის ერთ-ერთი ყველაზე აქტუალური საკითხი, რომელიც მნიშვნელოვანია არა მხოლოდ იმ ქვეყნებში, რომლებიც ახლა ქმნიან და სრულყოფენ ადამიანის უფლებათა დაცვის ეროვნულ მექანიზმებს, არამედ მდიდარი სამართლებრივი ტრადიციების მქონე ქვეყნებშიც. 1

პერსონალურ მონაცემთა დაცვა არის ერთ-ერთი ყველაზე სწრაფად და დინამიკურად განვითარებადი სამართლის დარგი, რომელიც ინტენსიურად ვითარდება როგორც ცალკე აღებული ქვეყნის ფარგლებში, ისე რეგიონალურ დონეზეც - განსაკუთრებით კი, ევროპის საბჭოსა და ევროპის თანამეგობრობის სამოქმედო სივრცეში. „პერსონალური მონაცემების დაცვის კონცეფცია ტექნიკური პროგრესის და განსაკუთრებით საინფორმაციო ტექნოლოგიების განვითარების შედეგად ჩამოყალიბდა. თანამედროვე სამყაროში, სადაც წაშლილია ქვეყნებს შორის საზღვრები, დროისა და სივრცის შეგრძნება, მაქსიმალურად გამარტივებული და გაიაფებულია კომუნიკაცია, სოციალური ცხოვრება, ყოველდღიური საქმიანობა, პროფესიული მოღვაწეობა წარმოუდგენელია თანამედროვე ელექტრონული მოწყობილობებისა და ინტერნეტის გარეშე, ადამიანის პირადი სივრცე უფრო და უფრო იზღუდება და პირადი ინფორმაციის განკარგვის ბერკეტები მნიშვნელოვნად მცირდება. შესაბამისად, ინფორმაციული ომის პირობებში იზრდება პირთა შესახებ ინფორმაციის მარტივად მოძიებისა და მისი არამართლზომიერად გამოყენების რისკები.“ 2

საქართველოში პერსონალური მონაცემების დაცვის საკითხი განსაკუთრებით აქტუალური გახდა მას შემდეგ რაც საერთაშორისო ვალდებულების შესრულების მიზნით, 2011 წლის მიწურულს, კერძოდ, 2011 წლის 28 დეკემბერს, საქართველოს პარლამენტმა მიიღო კანონი „პერსონალურ მონაცემთა დაცვის შესახებ“. აღნიშნულმა კანონმა, ქართულ სამართლებრივ სივრცეში, პირველად დაამკვიდრა პერსონალურ მონაცემთა დაცვის ინსპექტორის, როგორც მონაცემთა დაცვის კანონმდებლობის შესრულებაზე ზედამხედველი პირის ინსტიტუტი, რომელიც 2013 წლიდან აქტიურად მოქმედებს და მისი საქმიანობის შედეგები უკვე სახეზეა.