სამკვიდროს მიღება და მემკვიდრეთა ინტერესების დაცვის მექანიზმები

სამოქალაქო საზოგადოება და სამართლებრივი სახელმწიფო ჩამოყალიბებისა და
განვითარების პროცესში არაერთი პრობლემური საკითხის წინაშე დგას. არსებული
პრობლემების გადაჭრის გზების ძიებასთან ერთად, უდიდესი მნიშვნელობა ენიჭება
ადამიანის უფლებათა პატივისცემაზე დამყარებული სისტემის ჩამოყალიბებას. უფრო
მეტიც, ქვეყნის სოციალურ-ეკონომიკური კეთილდღეობა უნდა ემყარებოდეს ადამიანის
უფლებების, როგორც უზენაესი სოციალური და სამართლებრივი ღირებულების
აღიარებასა და დაცვას.
ადამიანის უფლებათა ერთ-ერთ კატეგორიას განეკუთვნება მემკვიდრეობა.
მემკვიდრეობის უფლება, ეს არის საკუთრების შეძენის ერთ-ერთ უმნიშვნელოვანესი
საშუალება და პიროვნული თავისუფლების უზრუნველყოფის მნიშვნელოვანი ასპექტი,
რომელიც, ემსახურება საკუთრების ინსტიტუტის დაცვას და მიზნად ისახავს,
სახელმწიფოს ხელში კერძო საკუთრების მოქცევის შესაძლებლობის შემცირებას.
,,საკონსტიტუციო სასამართლოს განცხადებით, მემკვიდრეობის უფლების ძირითადი
ფუნქცია არის სამართალმემკვიდრეობით გზით საკუთრების უფლების შენარჩუნება
მესაკუთრის გარდაცვალების შემდეგ. ამ უფლების არარსებობის პირობებში ქონება
ავტომატურად სახელმწიფოს ხელში გადავიდოდა, რაც თავის მხრივ დაასუსტებდა
საკუთრების ინსტიტუტს.
ამ პირობებში კი თავად საკუთრების უფლების არსი დაიყვანება მხოლოდ ფაქტობრივ
მფლობელობამდე, რომელიც ადამიანის სიცოცხლის ვადით შემოიფარგლება და
მხოლოდ ფაქტობრივი და არასამართლებრივი დასასრული აქვს,,
სამოქალაქო
სამართლის იმ ნაწილს, რომელიც განსაზღვრავს გარდაცვლილის ქონებრივი და ასევე
პირადი უფლებებისა და მოვალეობების გადასვლის რეგურილებას, წესს და პირობებს -
მემკვიდრეობის სამართალი ეწოდება.
იურიდიული ლიტერატურა მემკვიდრეობის
დატოვების მიზეზის განსამარტად ორ ძირითად მიდგომას ავითარებს, ალტრუიზმი
(ბექერი 1974) და საპირისპირო გაცვლა (Bernheim et al. 1985) . ალტრუიზმის მოდელის
მიხედვით, საკუთრებაში გადაცემა ხდება