მარტოობის ნეორომანტიკული განცდა გალაკტიონ ტაბიძის ლირიკაში

Abstract

საქართველოს პოეზიის მეფისა და მეტრის, გალაკტიონ ტაბიძის, ლირიკულ მემკვიდრეობას საპატიო ადგილი უჭირავს ქართულ ლიტერატურაში, მასთან ზიარება დიდი პატივია, სრულყოფილი აღქმა - ურთულესი პროცესი, ანალიზი კი - უდიდესი პასუხისმგებლობა. ამ დიდი შემოქმედის ჭეშმარიტად ქართული, ეროვნული პოეზია გამოირჩევა ერის ჭირ-ვარამის შეგნებითა, ღრმა იდეურობით, ეროვნული ლექსის ტრადიციებისადმი ერთგულებით, ხალხური ზეპირსიტყვიერების პოეტური საგანძურის ორიგინალური გამოყენებით. წინაამდებარე ნაშრომში ყურადღება გამახვილებული გალაკტიონ ტაბიძის პოეზიაში თავჩენილ მარტოობის ნეორომანტიკული განცდის გამომხატველ ლექსებზე და ხაზგასმითაა აღნიშნული, რომ მარტოობა შემოქმედისთვის მხოლოდ სალექსო თემა როდია. ეს ის გრძნობადი ნიადაგია, რომელის გათვალისწინებითაც გაიაზრება მთელი მისი პოეზია. სწორედ ამ მოსაზრების შეძლებისდაგვარ დასაბუთებას წარმოადგენს ჩვენი სამაგისტრო ნაშრომიც.

The lyrical legacy of Galaktion Tabidze, the King and Meter of Georgian Poetry, has an honorable place in Georgian literature, communion with him is a great honor, perfect perception - the most difficult process, and analysis - a great responsibility. Truly Georgian, national poetry of this great creator is distinguished by the consciousness of the nation's suffering, deep ideology, devotion to the traditions of national poetry, the original use of the poetic treasure of folklore. The present paper focuses on Galaktion Tabidze's poems expressing the neo-romantic feeling of loneliness in his poetry and emphasizes that loneliness is not just a textual theme for the creator. It is the tangible ground by which all his poetry is understood. Our master's thesis is the best possible proof of this opinion.