უვადო თავისუფლების აღკვეთით მსჯავრდებულთა პირობით ვადამდე გათავისუფლების საკითხის განხილვის თავისებურებანი

წარმოდგენილ ნაშრომში განხილული საკითხი - უვადო თავისუფლების აღკვეთით მსჯავრდებულთა პირობით ვადამდე გათავისუფლება, ერთ-ერთი ძირითადი მექანიზმია სასჯელის მიზნის მიღწევისთვის, კერძოდ, მსჯავრდებულის რესოციალიზაციის ხელშეწყობისთვის. სახელმწიფო პოლიტიკის ლიბერალიზაციის კვალდაკვალ, რის საფუძველზეც ადამიანი მიჩნეულ იქნა უმაღლეს ღირებულებად, სასჯელის მიზანად განისაზღვრა არა ტკივილის მიყენება, არამედ რესოციალიზაცია, სამართლიანობის აღდგენა და ახალი დანაშაულის თავიდან აცლება. ადამიანი თავად უნდა იყოს „მიზანი“ და არა მიზნის მიღწევის საშუალება. შესაბამისად, სასჯელის აღსრულება არ უნდა იწვევდეს ტანჯვას და ტკივილის შემცირებისთვის მოძიებულ უნდა იქნეს სასჯელის ალტერანტივები, ხოლო რიგ შემთხვევებში შესაძლებელია საერთოდ აღარ გაგრძელდეს რეაგირება დანაშაულზე. გრძელვადიანი პატიმრობის შემთხვევაში სასჯელისაგან გამოწვეული ტკივილის შემცირების ერთ-ერთ საშუალებად შეგვიძლია ჩავთვალოთ პირობით ვადამდე გათავისუფლება გარკვეული დათქმით, რომელიც ნაკლებ ტანჯვას გამოიწვევს ადამიანში. ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენციის მე-3 მუხლის მინიმალური სტანდარტია უვადო თავისუფლებააღკვეთილი პირების შემთხვევაში - არსებობდეს შესაძლებლობა/მოლოდინი უვადო თავისუფლებააღკვეთილი პირების გათავისუფლების, შესაბამისად პირობით ვადამდე გათავისუფლება ყველა მსჯავრდებულზე უნდა გავრცელდეს, მათ შორის უვადო თავისუფლებააღკვეთილ პატიმრებზეც, რადგან მათ არ უნდა ჩამოერთვათ გათავისუფლების იმედი. არავის შეუძლია ამტკიცოს, რომ უვადო თავისუფლებააღკვეთილი პირი ყოველთვის საშიშროების შემცველი იქნება საზოგადოებისათვის, ხოლო მეორეს მხრივ, ასევე იმედდაკარგული პატიმარი გამოიწვევს ციხის მართვის გართულებას.