NATO’s Defense and Deterrence Policy on its Eastern Flank in the Wake of Ukraine Crisis

Abstract

The European security has been considerably challenged by the Russian annexation of Crimea in 2014 and its continuing intervention in Eastern Ukraine. Russian aggression towards Ukraine especially strengthened fears and concerns among NATO’s Eastern Allies, namely, the Baltic States and Poland about Vladimir Putin’s future intentions due to the following factors: geographical proximity, long-term historical relationships, tensed by the Soviet invasion and domination during the Communist era, relatively low military capabilities, energy dependence on Russia and having a large amount of Russian minorities. Conventional as well as non-conventional threats posed by Russia made the Baltic States and Poland prompt calls for strengthened NATO presence on their territory. Considering the concerns of the Eastern Allies, NATO, to some extent, strengthened its defense and deterrence posture on its Eastern flank. But the Allies do not have common approach to what extent the Eastern Allies are vulnerable to the Russian threat, to what degree NATO should strengthen its defense and deterrence on its Eastern flank and what kind of relations should be pursued with Russia. The Ukraine Crisis turned out to be a crucial point and kind of litmus test for transatlantic relations as it revealed deep divisions among Allies which, consequently, hampered their efforts to elaborate coherent defense and deterrence policy on NATO’s Eastern border. Accordingly, the thesis aims to explore the reasons for NATO’s inability to pursue coherent defense and deterrence policy on the Alliance’s Eastern flank in the wake of Ukraine Crisis. Main finding of the research is that the Allies’ different perceptions of security threats and their divergent views regarding the formation of policy towards Russia restrained NATO from elaborating coherent defense and deterrence policy on its Eastern flank.

რუსეთის მიერ ყირიმის ანექსია 2014 წელს და უკანონო ინტერვენცია აღმოსავლეთ უკრაინაში მნიშვნელოვან გამოწვევას წარმოადგენს ევროპის უსაფრთხოებისთვის. უკრაინის მიმართ გამოვლენილმა რუსულმა აგრესიამ განსაკუთრებული შიში და შეშფოთება გამოიწვია ნატოს აღმოსავლეთ ფლანკზე, კონკრეტულად, ბალტიისპირეთის ქვეყნებსა და პოლონეთში, ვლადიმერ პუტინის შემდგომ მიზნებთან დაკავშირებით, რასაც წინ უძღოდა შემდეგი ფაქტორები: რუსეთთან გეოგრაფიული სიახლოვე, ისტორიულად მწვავე ურთიერთობები, შედარებით სუსტი სამხედრო შესაძლებლობები, რუსეთზე ენერგოდამოკიდებულება და ეთნიკურად რუსი მოსახლეობის საკმაოდ დიდი რაოდენობა. ტრადიციულმა, ისევე როგორც არატრადიციულმა რუსულმა საფრთხეებმა ბალტიისბირეთის ქვეყნებს და პოლონეთს უბიძგა, ნატოსთვის ეთხოვათ თავდაცვის გაძლიერება თავიანთ ტერიტორიაზე. აღმოსავლელ მოკავშირეებში რუსული საფრთხის აღქმების გათვალისწინებით, ნატომ, გარკვეულ დონეზე, გააძლიერა თავდაცვის და შეკავების პოლიტიკა აღნიშნული ქვეყნების ტერიტორიაზე. თუმცა, მოკავშირეებმა ამ დრომდე ვერ შეძლეს ერთიანი მიდგომის ჩამოყალიბება იმასთან დაკავშირებით, თუ რამდენად მოწყვლადნი არიან ნატოს აღმოსავლეთით მდებარე მოკავშირეები რუსული საფრთხის მიმართ, რა დონეზე უნდა გააძლიეროს ნატომ თავდაცვა და შეკავება აღმოსავლეთ ფლანკზე და რა სახის ურთიერთობა უნდა აწარმოოს რუსეთთან. უკრაინის კრიზისი ე.წ. „ლაკმუსის ტესტი“ აღმოჩნდა ტრანსატლანტიკური ურთიერთობებისთვის იმის გათვალისწინებით, რომ კრიზისმა მოკავშირეებს შორის გარკვეული უთანხმოებები და აზრთა სხვადასხვაობა გამოავლინა, რამაც, საბოლოოდ, ხელი შეუშალა ერთიანი თავდაცვის და შეკავების პოლიტიკის შემუშავებას ნატოს აღმოსავლეთ ფლანკზე. შესაბამისად, სამაგისტრო ნაშრომის მიზანია, გამოიკვლიოს ის მიზეზები, რამაც ხელი შეუშალა ნატოს მიერ ერთიანი თავდაცვის და შეკავების პოლიტიკის გატარებას ალიანსის აღმოსავლეთ ფლანკზე, უკრაინის კრიზისის შემდეგ. კველვის შემდეგად გამოვლინდა, რომ მოკავშირეების განსხვავებულმა საფრთხის აღქმებმა და განსხვავებულმა ხედვამ რუსეთთან პოლიტიკის წარმოებასთან დაკავშირებით ხელი შეუშალა ნატოს მიერ აღმოსავლეთით მდებარე მოკავშირეების ტერიტორიაზე ერთიანი თავდაცვის და შეკავების პოლიტიკის შემუშავებას.