ისრაელის უნდობლობა ევროკავშირის მიმართ ისრაელ-პალესტინის კონფლიქტისმოგვარების პროცესში

Abstract

The Israeli-Palestinian conflict can be considered as one of the most important and long-term challenges of modern system of international relations. It continues to be “alive” and involves more and more states in its conflict resolution process. The reason why I chose this conflict is the interest of why Israel has mistrust for EU policies in the process of resolving conflict and crisis and generally whether EU is an efficient mediator in solving this one of the most longterm conflict. It is also interesting why this conflict is up-to-date for the Western countries and

what

interests do they have in the solution of this conflict? Despite the fact that many international relations specialists have worked on the ways of conflict resolution and many research papers have been published, this work will be a little different in terms of involvement of mediators in this process. The aim of this paper is to find out why Israel lost trust for the EU and what effect does the EU's involvement in the settlement of the conflict have and also, did EU’s aid to Palestine have the contradictory outcome for the peace process. This paper also deals with what instruments the European Union uses for conflict resolution and with its attitude towards borders, Jerusalem, general security, Palestinian refugees and Jewish settlements. We will also examine how the EU's three most important, Declarations of Venice (1980), Berlin (1999) and Seville (2002) were in conflict and how consistent was EU involvement in these processes as one of the mediators.

ისრაელ-პალესტინის კონფლიქტი შეიძლება თანამედროვე საერთაშორისო ურთიერთობის ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან და გრძელვადიან გამოწვევად ჩაითვალოს. იგი უკვე რამოდენიმე ათწლეულია აგრძელებს საზრდოობას და უფრო და უფრო მეტ სახელმწიფოს რთავს მისი მოგვარების პროცესში. მიზეზი იმისა, თუ რატომ ავირჩიე ეს კონფლიქტი, არის ინტერესი იმისა, თუ რატომ აქვს უნდობლობა ისრაელს ევროკავშირის პოლიტიკის მიმართ კონფლიქტის და კრიზისების მოგვარების პროცესში და არის თუ არა ეფექტური არბიტრი ზოგადად ევროკავშირი ამ ერთ-ერთ ყველაზე გრძელვადიანი კონფლიქტის მოგვარებაში. ასევე საინტერესოა, თუ რატომ არის ასეთი აქტუალური ეს კონფლიქტი დასავლური ქვეყნებისთვის და რა ინტერესები ამოძრავებთ მათ ამ კონფლიქტის მოგვარებაში? მიუხედავად იმისა, რომ თავად კონფლიქტის მოგვარების გზებზე ძალიან ბევრი საერთაშორისო ურთიერთობის სპეციალისტი მუშაობს და ბევრი ნაშრომიც გამოქვეყნებული, ეს ნაშრომი ცოტა სხვა კუთხით დაგვანახებს არბიტრების ჩართულობას პროცესებში. ამ ნაშრომის მიზანია გაარკვიოს თუ რა მიზეზების გამო დაკარგა ისრაელმა ევროკავშირის ნდობა და რა შედეგი გამოიღო კონკრეტულად ევროკავშირის ჩართულობამ კონფლიქტის მოგვარებაში და ხომ არ მოიტანა საპირისპირო შედეგი პალესტინისთვის გაწეულმა დახმარებამ ამ პროცესებში. ეს ნაშრომი ასევე შეეხება თუ რა ინსტრუმენტებს იყენებს ევროკავშირი კონფლიქტის მოგვარებისთვის და როგორია მისი დამოკიდებულება საზღვრებთან, იერუსალიმთან, ზოგად უსაფრთხოებასთან, პალესტინელ ლტოლვილებთან და ებრაულ დასახლებებთან დაკავშირებით. ასევე ვნახავთ თუ რა გავლენა იქონია ევროკავშირის სამმა ყველაზე მნიშვნელოვანმა, ვენეციის (1980), ბერლინის (1999) და სევილიის (2002) დეკლარაციამ კონფლიქტზე და რამდენად თანმიმდევრული იყო ევროკავშირის ჩართულობა ამ პროცესებში, როგორც მედიაციის ერთ-ერთი მხარის.