ლომიძე, გაგაბურდიაშვილი, მაიამაიაბურდიაშვილი2019-11-192019-11-192019https://openscience.ge/handle/1/642The aim of the research of the work presented here is to differentiate between different kinds of laughter in Georgian satiric-humoristic narratives and also to note the meaning and esthetic value of each kind of laughter. We tried to single out characteristics of laughter caused by different authors, which were associated with their talent and challenges of different epochs. Laughter is so important for humans that several genres of narrations are based on its aesthetic influence. It changes its function and type from antic to modern. This idea is supported by rich artistic works as well as the search for its characteristics and peculiarities by many different philosophers. The theories above are also supported by works of art chosen for this research: “Samanishvili’s stepmother” by David Kldiashvili, “Kvarkvare Tutaberi” by Polikarpe Kakabadze; “Me, Gandmom, Iliko and Ilarion” by Nodar Dumbadze. All three of these naratives showed different kinds of laughter as the authors used different comic techniques. The research is based on theories about comic and laughter proposed by authors such as: Sigmund Freud, Henri Bergson, Vladimir Propp and Mikhail Bakhtin, etc. Structurally the work consists of four chapters: 1. Theoretical-historical review of aesthetics of laughter. 2. Aesthetics of laughter accompanied by tears in “Samanishvili’s stepmother” by David Kldiashvili. 3. Carnival laughter in “Kvarkvare Tutaberi” by Polikarpe Kakabadze. 4. The return of basic characteristic of laughter in “Me, Gandmom, Iliko and Ilarion” by Nodar Dumbadze.სამაგისტრო ნაშრომის კვლევის მიზანია ქართულ სატირულ-იუმორისტულ ნარატივში სხვადასხვაგვარი სიცილის გამოყოფა, მისი ფუნქციისა და ესთეტიკური ღირებულებების აღნიშვნა. შევეცადეთ გამოგვეყო სხვადასხვა ავტორთან გამოვლენილი სიცილის თავისებურება, რომელიც მათ შემოქმედებით ნიჭზე და ეპოქალურ გამოწვევებზეა დამოკიდებული. სიცილს იმდენად დიდი როლი აქვს ადამიანთა ცხოვრებაში, რომ მხატვრული ნარატივის მთელი რიგი ჟანრები აგებულია მისი ესთეტიკური ზეგავლენით და წარმატებით იცვლება მისი ბუნება და ფუნქციები ანტიკურობიდან თანამედროვეობამდე. რასაც ადასტურებს როგორც მდიდარი მხატვრული ლიტერატურა, აგრეთვე მისი ბუნებისა და თავისებურებების ძიება ფილოსოფოსთა თუ კიდევ სხვადასხვა სპეციალისტების მხრიდან. ზემოაღნიშნულს ადასტურებს საკვლევ მასალად აღებული მხატვრული ტექსტები: დავით კლდიაშვილის „სამანიშვილის დედინაცვალი“; პოლიკარპე კაკაბაძის „ყვარყვარე თუთაბერი“; ნოდარ დუმბაძის „მე, ბებია ილიკო და ილარიონი“; სამივე ნაწარმოებში გამოვლინდა სხვადასხვაგავარი სიცილი და შესაბამისად განსხვავებული კომიკური ხერხები გამოიყენა თითოეულმა ავტორმა. კვლევა ეფუძნება სიცილისა და კომიკურობის შესახებ ჩამოყალიბებულ თეორიებს, შემდეგ ავტორების მხრიდან: ზიგმუნდ ფროიდი, ანრი ბერგსოონი, ვლადიმერ პროპი, მიხეილ ბახტინი და სხვ. სტრუქტურული თვალსაზრისით ნაშრომი ოთხი თავისაგან შედგება: 1. სიცილის ესთეტიკური ბუნების თეორიულ-ისტორიული მიმოხილვა; 2. ცრემლნარევი სიცილის ესთეტიკა დავით კლდიაშვილის „სამანიშვილის დედინაცვალში“; 3. კარნავალური სიცილი პოლიკარპე კაკაბაძის „ყვარყვარე თუთაბერში“; 4. სიცილის პირველსაწყისი ბუნების დაბრუნება ნოდარ დუმბაძის „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონში“;kaსიცილის ესთეტიკადავით კლდიაშვილიპოლიკარპე კაკაბაძენოდარ დუმბაძე„სამანიშვილის დედინაცვალი“„ყვარყვარე თუთაბერი“„მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი“master thesis